Voor een tijd werd de Passer onze tweede thuis

Denk dat ik daarvoor een zestal jaar terug moet gaan. Thuis liep op dat ogenblik alles vierkant, H. had een rugzak te dragen, haar broers en ikzelf ook. Ze was geen gemakkelijk kind, had haar angsten die het dikwijls van haar overnamen. Het was voor mij niet zo makkelijk om daarmee om te gaan als je er alleen voor staat.

Door inschakelen van de jeugdrechtbank is ze dan in de Passer terechtgekomen omdat de vrijwillige basis niet lukte voor haar. Kregen dan ook te horen dat er hierbij ook dagbezoeken aan te pas kwamen. Dus ze gingen niet alleen met H. aan de slag maar ook met mij. Dit was geen gemakkelijke opgave, eerst en vooral door de inmenging van de papa, die erg aanwezig was thuis, ook al was ik al jaren gescheiden.

Mijn ervaring als ik alles op een rijtje zet is heel positief. Ook al heeft het bij momenten bloed, zweet en tranen gekost. Heel veel tranen van ergernis maar ook van blijdschap bij dat kleine beetje vooruitgang die er was. Samen met andere ouders kwamen we één keer per maand op een woensdagnamiddag samen. Momenten waarnaar uitgekeken werd. Voor een tijd werd de Passer onze tweede thuis, waar we zomaar mochten binnen lopen wanneer we nood hadden aan een luisterend oor.

Dus achteraf bekeken, niets dan goeds over de begeleiding van de Passer. Wat ik door de jaren heen heb ondervonden is dat je de kinderen moet nemen zoals ze zijn en er mee moet leren omgaan. H. is nog steeds dezelfde H. van toen, met nog dezelfde angsten en buien van weleer.

Bedankt beste Passer team voor jullie steun en sterke schouder om op te leunen.